ΜΟΝΟΛΟΓΚ

σε χαρτάκια. Γράφω, γράφω, γράφω.Σχέσεις.

Η ιστορία του θειου μου.Αργότερα.

Αυτό αργότερα. Πρώτα τα ουσιώδη. Τα χρειώδη.

Εγώ, εμου του ιδίου. Πολτός.Αδυναμία.χαρακτήρα.Το αεροπλάνο.Τα συννεφά.Οι θεοί.

Πιο κάτω, οι άνθρωποι, τα φυτά, τα ζώα.

Οι φυλετικά ανώτεροι. Ανίκητοι,αρχέτυποι,διηνεκείς.

Ο καναπές. Κάθομαι ξαπλωμένος.

Ακτινοβολεί. Γίνεται χαμός.

Είναι απολύτως απαραίτητο

θέλω

Πρέπει να τα γράψω όλα προτού.....

Λ.Χ.

Και κάπου αλλού, σε ένα παγκάκι
κάποιος κάτι άλλο προσπαθεί να γράψει
και γράφει.
Διαβασα κάπου πως θέληση
είναι αυτό που σε υποχρεώνει να νικάς
όταν η λογική λέει πως χάνεις.

Μου λέει πως ΜΟΥ ταιριάζει.

Η αλήθεια είναι πως με τη θέληση, την νίκη, τη λογική και την ήττα
είχα πάντα μια περίεργη σχέση. Και με τη γραφή, βέβαια.
Δεν  είναι τυχαίο που τα τελευταία χρόνια ο μόνος λόγος
που με κάνει να νιώθω ζήλια
είναι η γραφή
των άλλων
το κάτιτις το απροσδιόριστο,
ο μαγνήτης της αράδας,
πάντως,
οφείλω να το πω οτι το προσπαθώ
και οτι είμαι πάρα πολύ καλή στην αναπαραγωγή...

και στην κουταμάρα,ενίοτε
και στη ανακατωσούρα του μυαλού,
να όπως τώρα καλη ώρα 
το χέρι να γράφει
και το μυαλό να τρέχει πιο γρήγορα
από την σκέψη
και σε άλλα σοκάκια.
Σοκάκια αγωνίας, κακοήθειας, συνήθειας...
Και για το μέλλον....τί;
Φτερά και άνεμος!