Μέρες που κυλούν, η μια τρομακτικά ίδια με την άλλη....


Βιασύνη και προχειρότητα, το κουκούλωμα.
Η προσπάθεια να στεριώσεις στο τεντωμένο σχοινί, που όμως ξέρεις ότι στο επόμενο βήμα θα κοπεί, διότι είναι σαπισμένο από την πολυκαιρία, από την αμέλεια κάποιων ή από την δική σου αμέλεια. Ευθύνη, λέξη εύκολη.. να την μοιράζεσαι. Ευθύνη, λέξη που δύσκολα πια χωράει κτητικότητες προσωπικού χαρακτήρα.

Συμπόνοια, λέξη μάλλον, επιφανειακή...
Όπως και οι περισσότερες πλέον πράξεις ή λέξεις που εσωκλείουν κάτι από ανθρωπιά. Κατ' επίφαση. 
 Όλα κατ επίφαση. Μέρες κατ΄επίφαση, αποφάσεις κατά παραγγελία, ζωές ανδρείκελων,ζωές με ζάρια πειραγμένα.
Ζωές που δεν κοστίζουν, δεν στοιχίζουν, 

ζωές... μιας ημέρας πρωτοσέλιδα. Η Ελλάδα, πρωταγωνίστρια, πάντα για τους λάθους λόγους, τα νιάτα που έχουν ήδη κουραστεί πριν καν φτάσουν στο μέσο της διαδρομής. Και φούρια και άγχος και ξέσπασμα...Σε λάθος ανθρώπους, για λάθους λόγους,  

η ευκολία της παρόρμησης.
Η ευκολία, λέξη καρκινική. Διαβάζεται και από τις δυο πλευρές. Ευκολία στην ανούσια πολυτέλεια, δυσκολία στο ουσιώδες. το ουσιαστικό. Το νόημα χάθηκε στις αράδες αυτές, με την ίδια ευκολία που έχει χαθεί πια και από τη ζωή μας.
Εποχή. Μια νέα εποχή ανατέλλει, μια εποχή αλλαγών, ανατροπών, διεκδικήσεων. Και τα κουρασμένα νιάτα θα είναι εκεί, και τα περήφανα γηρατειά και οι μετανιωμένοι μιας ψήφου, μιας συνθήκης, μιας εποχής. Μπορεί και τις λάθος εποχής.

Τύχη. Παρεξηγημένη λέξη, διττή. Λέξη που μπορεί να είναι και το κλειδί, μόνο με την προϋπόθεση ότι την τύχη δεν την αφήνουμε έρμαιο, την γαντζώνουμε από τα μαλλιά και τις αλλάζουμε τα φώτα.
Λύπη. Ναι, λυπάμαι και είναι μάλλον πιο ουσιαστικό από όσο κρατά μια άσχημη σκέψη. Λυπημένα πρόσωπα στους δρόμους, στα γεμάτα βαγόνια του μετρό, στις πλατείες, στα έδρανα, στα γραφεία, στα κανάλια. Καταπιεσμένες, συμπλεγματικές αλήθειες που δεν αντ΄χουν το ψεύτικο. Το ψεύτικο που επιβάλλει η εποχή μας.
Το ποτήρι. Μισοάδειο ή μισογεμάτο. Το ποτήρι, σπασμένο μετά από μια πράξη βίας. Και ναι... είμαι σίγουρη, το είχα ξαναπεί, τώρα έχω και τον λόγο. Η ευτυχία, θα είναι η εκδίκηση μας. 
Ο πόνος είναι παροδικός και απαραίτητος για να χαρούμε μια μέρα όλοι μαζί την χαρά της ίασης. Έστω και αν αργήσει, έστω και αν απαιτεί να παραδεχτούμε αυτό που, όλοι μας, λίγο ή πολύ, θέλαμε να θάψουμε στον κήπο με τις αναμνήσεις από μια άλλη εποχή, της εποχής που υπήρξε και κράτησε

...όσο και ένα όνειρο θερινής νυχτός.