Να γιατί. Γιατί τίποτα δεν πάει καλά. Γιατί δεν θυμάμαι πότε ήταν που έβαλα λίγο ψύχη  παραπάνω .
Σέρνομαι. Μεταξύ αυτών που πρέπει να κάνω, που θέλω να κάνω και που κάνω τελικά.
Δεν παραπονιέμαι. Δεν πρέπει να παραπονιέσαι όταν η ευθύνη σουλατσάρει στο δικό σου το στρατόπεδο.

*****************************************************************************
Στο μεταξύ, όταν ο χρόνος μπαίνει ξαφνικά στη ζωή σου, μια μικρή φαεινή στιγμή, ξέρεις τι σου λείπει, πάντα ξέρεις τι σου λείπει, ας θες να το θάψεις στο τέλος της ημέρας.

Φτάνει μια ζωή να εκπληρώσουμε τα θέλω μας;

Πόσους ήρωες θα προλάβουμε να ενσαρκώσουμε;

Για ποία ερμηνεία θα πάρουμε το όσκαρ;

Της μάνας, της αδερφής, της φίλης, της ερωμένης, της εργαζόμενης, της νοικοκυράς...

******************************************************************************
Ο χρόνος, οι μέρες, το καλοκαίρι , οι χειμώνες, γιατί μετρούν διαφορετικά

Το μαύρο σύννεφο, που κάθεται πάνω στον ουρανό μας, πότε θα διαλυθεί

(συννεφάκι, δεν σου χουν πει, ότι είσαι παρείσακτο)

***************************************************
Δεν ψάχνω για απαντήσεις, γιατί (το ξέρετε) δεν υπάρχουν

Όπως και για  την αλήθεια (ίσως και την πραγματικότητα) δεν υπάρχει λέξη -κλειδί.

Ψάχνω να βρω, ένα καθαρά προσωπικό αντίδοτο

Εκείνο που μου έδωσε ο γιατρός αποφάσισα ότι δεν με πιάνει.

******************************************************************
Εσύ με θες καλό παιδί και εμένα μου λείπει το κακομαθημένο.

Και έρχεται και το παρελθόν, φορώντας τα καλά του, να σου κάνει επίσκεψη

Δεν είναι βραδινή, δεν θα του κάνω την χάρη να με πει κλισέ.

Μέρα μεσημέρι, τούτη τη στιγμή, που ακούω καλύτερα τα καμπανάκια κινδύνου.


Τι θέλεις πάλι βρε ον  ανικανοποίητο;

Δεν στο χα πει, ότι θα μεγαλώσεις;

"Πρόσεχε πως θα μεγαλώσεις!"

"Πρόσεχε με ποίους θα μεγαλώσεις!"

"Πρόσεχε πότε θα μεγαλώσεις!"


Καλά τα λες, μεγάλωσα, το μόνο σίγουρο!


Και τότε τι θες και τα σκαλίζεις;

Μα δεν μπορώ να σταυρώσω τα χέρια και να κοιτώ

Μα δεν μπορώ να κλείσω τα αυτιά και τα μάτια


Μα κυρίως δεν μπορώ να συμμερίζομαι το άδικο


Θέλω μια γόμα να σβήσω πράξεις, ανθρώπους μα κυρίως σκέψεις

Θέλω δυο τρεις στιγμές απόλυτης απραξίας

Θέλω να πάρω τις σωστές αποφάσεις



Χάχανα ακούω, mais pourquoi?

Δεν υπάρχει γόμα

Την απόλυτη απραξία σου να μάθεις να την χαίρεσαι

Ούτε και σωστές αποφάσεις.


Αυτά τα πιστεύουν παιδιά που  ζουν μόνο μεγάλα φωτεινά καλοκαίρια


Σφφφρστ!


Καλά δεν είμαστε , τι θες και τα σκαλίζεις...

*******************************************************************

Έτσι είναι, όπως έστρωσες θα κοιμηθείς αλλιώς σήκω από το κρεβάτι και πες :


Καλή η συλλογικότητα, αλλά αν θέλετε δώστε μου ένα ρεπό, έχω να φροντίσω την προσωπική μου μοίρα!

**************************
Βιβλία, κεράκια, αλάτι και φως...

Μουσική, αντηλιακό, εφημερίδα...

Φεγγάρι και πολλά γλυκόλογα... (μοιράζω αφειδώς)


Μια πυξίδα  ( για να βρω το δρόμο μου)

και

Μια άγκυρα (για να μείνω σε ότι αγαπώ)

Ένα αστέρι (για το παρελθόν)

και

Ένας ήλιος ( για το μέλλον μου)

Ένας χειμώνας ( για μια νέα πρόκληση)

Ένα καλοκαίρι ( για τις δυνάμεις μου)


Και μια συμβουλή, που δεν με πρόδωσε ποτέ: Όλα μέσα στο μυαλό είναι (αυτά που μας στεναχωρούν) τα υπόλοιπα (αυτά που μας κρατούν δυνατούς για να συνεχίζουμε) είναι στην καρδιά!


***********************************************

ps : θες λίγη βενζίνη να πάρει μπροστά, η μηχανή;
   



για σένα, που θες να βρεις τον εαυτό σου, κάπου εδώ,
δεν σου φτάνει βρε που μεγαλώνω μαζί σου και που τα καλοκαίρια μου μαζί σου τα περνώ!
υπάρχει τίποτα καλύτερο από αυτό, που καμιά φορά ξεχνώ να σου πω!