3.5.11
Για τη Μ. "Η σύνταξη, το θερμοκήπιο και ολίγο από Πίντερ"
Αν αξίζει να το κάνεις...
αξίζει να το παρακάνεις, λέω εγώ...
δεν αξιζει όμως να το παρασκέφτεσαι.
Σε εσένα το λέω.
Χόρτασες, έφυγες
Δεν χόρτασες,έμεινες
Την απάντηση μόνο μέσα σου θα την βρείς.
οσο και αν θές κανένας άλλος δεν θα σε βγάλει από τη δύσκολη θέση.
Ούτε είναι και τόσο κρίσιμα τα πράγματα, όσο καμιά φορά θέλουμε να τα βλέπουμε .
Επ, σε έπιασα, μην το πάρεις ως προτροπή.
Εγώ δεν είπα τίποτα.
Είπα απλά να σου βάλω να ξαναδιάβασεις αυτό που σου άρεσε, για να μην λησμονήσει τι αφήνεις πίσω σου.
Και αν δεν ακολοθησές τον δρόμο της δόξα δεν πειράζει,
όπως και να έχει όλοι δικαιούμαστε μια ηρωική έξοδο.
Και να σου πώ και κάτι, σημασία έχει να μπορείς να έχεις το δικαίωμα της επιλογής.
Και εσυ το έχεις.
Ε κάτι είναι και αυτό.
Μέσα σου ξέρεις ήδη τι πρέπει να κάνεις.
Αλλωστε η καριέρα της μαμάς, της συζυγου, της αδερφής,της φίλης και της νοικοκυράς δεν γνωρίζουν τέτοια...
ΑΡΑ ΕΧΕΙΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ ΠΕΔΙΟ ΔΟΞΗΣ ΛΑΜΠΡΟ
και μακάρι να το έχεις για πολλά, πολλά χρόνια ακόμη.
Σου παραθέτω, αυτό που σου άρεσε και μου αρεσε.
αξίζει να το παρακάνεις, λέω εγώ...
δεν αξιζει όμως να το παρασκέφτεσαι.
Σε εσένα το λέω.
Χόρτασες, έφυγες
Δεν χόρτασες,έμεινες
Την απάντηση μόνο μέσα σου θα την βρείς.
οσο και αν θές κανένας άλλος δεν θα σε βγάλει από τη δύσκολη θέση.
Ούτε είναι και τόσο κρίσιμα τα πράγματα, όσο καμιά φορά θέλουμε να τα βλέπουμε .
Επ, σε έπιασα, μην το πάρεις ως προτροπή.
Εγώ δεν είπα τίποτα.
Είπα απλά να σου βάλω να ξαναδιάβασεις αυτό που σου άρεσε, για να μην λησμονήσει τι αφήνεις πίσω σου.
Και αν δεν ακολοθησές τον δρόμο της δόξα δεν πειράζει,
όπως και να έχει όλοι δικαιούμαστε μια ηρωική έξοδο.
Και να σου πώ και κάτι, σημασία έχει να μπορείς να έχεις το δικαίωμα της επιλογής.
Και εσυ το έχεις.
Ε κάτι είναι και αυτό.
Μέσα σου ξέρεις ήδη τι πρέπει να κάνεις.
Αλλωστε η καριέρα της μαμάς, της συζυγου, της αδερφής,της φίλης και της νοικοκυράς δεν γνωρίζουν τέτοια...
ΑΡΑ ΕΧΕΙΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ ΠΕΔΙΟ ΔΟΞΗΣ ΛΑΜΠΡΟ
και μακάρι να το έχεις για πολλά, πολλά χρόνια ακόμη.
Σου παραθέτω, αυτό που σου άρεσε και μου αρεσε.
Στο Θερμοκήπιο του Πίντερ υπάρχει μια σκηνή που την έχω ζήσει. Η σκηνή που το αφεντικό καλεί τα πρωτοπαλίκαρά του, στο τέλος της μέρας, να πιουν ουίσκια και να χαλαρώσουν.
Το «κατώτερο προσωπικό», βυθισμένο στα δικά του βάσανα, δεν έχει ιδέα τι εξευτελισμούς υφίσταται το «ανώτερο προσωπικό’». Πολύ πιο άγριους και πολύ πιο απροκάλυπτους. Γιατί μεταξύ αφεντικού και πρωτοπαλίκαρου δεν υπάρχουν νόμοι, καλοί τρόποι και συμβάσεις εργασίας. Υπάρχει η κυνική συμφωνία: είμαστε δυο τέρατα, αλλά ο ένας έχει την εξουσία που ο άλλος θέλει μια μέρα να αποκτήσει.
Έτσι, οι λεγόμενοι διευθυντές είναι συνήθως οι πιο εξευτελισμένοι και κακοποιημένοι υπάλληλοι μιας επιχείρησης.
Το είχα δει πρώτη φορά στο σπίτι ενός εκδότη (ο οποίος εθεωρείτο και φωτισμένος!). Ήμουν 26 ετών και είχα προσκληθεί για μια δουλειά. Η βίζιτα έγινε αρμένικη και κατέληξε σε ένα ψιλοπαραλυμένο δείπνο, απ’ όπου παρέλασε ολόκληρη η Αθήνα της δύναμης και της ελαφράς τέχνης, με σφηνάκια και.. ασήμι στις μύτες. Παρακολουθούσα με γουρλωμένα μάτια. Ο εκδότης είχε εξαναγκάσει το πρωτοπαλίκαρό του (το, κατά τα άλλα, πολύ σεβάσμιο και ορμητικό) να δέχεται ολόκληρο το βράδυ έναν οχετό προσβολών με το χαζό, καλοσυνάτο χαμόγελο που έχουν οι άνθρωποι χωρίς περηφάνια. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτός ο εντελώς τσαλαπατημένος υπάλληλος θα έβγαινε αύριο να κάνει το κομμάτι του στις τηλεοράσεις και να ασκήσει εξουσία στο ανύποπτο μετόχι του.
Κι όμως, βγήκε. Εξόχως αδιάβροχος. Εξόχως έξοχος. Και μένα με κοιτούσε πάντα με ένα γλοιώδες ύφος συνενοχής.
Την ίδια κυνική τελετουργία την είδα στα πιο απίθανα μέρη. Είδα ανθρώπους υπεράνω κάθε υποψίας να γίνονται σκουπίδια, να σκύβουν και να φιλούν το χέρι που τους χαστούκισε. Ανθρώπους μεγάλης παιδείας (και εξουσίας) να χασκογελούν σε βλακώδη ανέκδοτα. Να λένε «ναι-ναι-ναι» σαν κατατονικοί - πηγαίνοντας πίσω μπρος το άσπρο τους κεφάλι. Στα μελιχρά, αχανή γραφεία των αφεντικών, στον ήλιο του απογεύματος (συνήθως με τα πόδια στο τραπέζι και με λυτά πουκάμισα), είδα πνευματικούς ανθρώπους να συγκατανεύουν στις πορνογραφικές περιγραφές, στις κακόγουστες πλάκες, στους γρυλισμούς του κάθε αφεντικού.
Κατάλαβα σιγά σιγά ότι αυτός είναι ο κανόνας στα «ανώτερα κλιμάκια». Κάτι σαν χορός θανάτου. Σαν ορμή θανάτου. Και ότι αυτό συμβαίνει επειδή η δημοσιογραφία στην Ελλάδα δεν είναι πια (ίσως πότε δεν ήταν) χώρος πνεύματος και υγείας, αλλά εξουσίας και διαπλοκής. Συνεπώς, οι άνθρωποι που τον «τρέχουν» αντιγράφουν τους αναβαθμούς κάθε άρρωστης εξουσιαστικής δομής π.χ. ενός διεφθαρμένου κράτους: μικρές λέρες καταχρώνται τον χώρο των αδύναμων και των αδιάφορων και η μεγαλύτερη λέρα καταχράται τον χώρο όλων. Γλώσσα, αλλά και τελική κατάληξη αυτής της συμπεριφοράς είναι η βία - μια βία που ακκίζεται, το γλεντάει, αφοδεύει επί δικαίων και αδίκων. Φαντάζομαι, έχετε δει το Σαλό του Παζολίνι.
Βλέποντας αυτή την εξαίρετα χορογραφημένη σκηνή του Πίντερ (όπου το μεγάλο τέρας παίζει με τα μικρότερα τέρατα όπως η ύαινα με τα μικρά της), με το ουίσκι, τα υποτιμητικά βλέμματα, τον στιγμιαίο εναγκαλισμό στη λάσπη της κοινής τους μοίρας αλλά και την ανάκληση στην τάξη με το μαστίγιο που έχουν μόνο οι αρχηγοί, αυτό το έργο μού έδειξε πόσο άρρωστες είναι οι δομές της εξουσίας - του κράτους και των εκδόσεων.
Το «κατώτερο προσωπικό», βυθισμένο στα δικά του βάσανα, δεν έχει ιδέα τι εξευτελισμούς υφίσταται το «ανώτερο προσωπικό’». Πολύ πιο άγριους και πολύ πιο απροκάλυπτους. Γιατί μεταξύ αφεντικού και πρωτοπαλίκαρου δεν υπάρχουν νόμοι, καλοί τρόποι και συμβάσεις εργασίας. Υπάρχει η κυνική συμφωνία: είμαστε δυο τέρατα, αλλά ο ένας έχει την εξουσία που ο άλλος θέλει μια μέρα να αποκτήσει.
Έτσι, οι λεγόμενοι διευθυντές είναι συνήθως οι πιο εξευτελισμένοι και κακοποιημένοι υπάλληλοι μιας επιχείρησης.
Το είχα δει πρώτη φορά στο σπίτι ενός εκδότη (ο οποίος εθεωρείτο και φωτισμένος!). Ήμουν 26 ετών και είχα προσκληθεί για μια δουλειά. Η βίζιτα έγινε αρμένικη και κατέληξε σε ένα ψιλοπαραλυμένο δείπνο, απ’ όπου παρέλασε ολόκληρη η Αθήνα της δύναμης και της ελαφράς τέχνης, με σφηνάκια και.. ασήμι στις μύτες. Παρακολουθούσα με γουρλωμένα μάτια. Ο εκδότης είχε εξαναγκάσει το πρωτοπαλίκαρό του (το, κατά τα άλλα, πολύ σεβάσμιο και ορμητικό) να δέχεται ολόκληρο το βράδυ έναν οχετό προσβολών με το χαζό, καλοσυνάτο χαμόγελο που έχουν οι άνθρωποι χωρίς περηφάνια. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτός ο εντελώς τσαλαπατημένος υπάλληλος θα έβγαινε αύριο να κάνει το κομμάτι του στις τηλεοράσεις και να ασκήσει εξουσία στο ανύποπτο μετόχι του.
Κι όμως, βγήκε. Εξόχως αδιάβροχος. Εξόχως έξοχος. Και μένα με κοιτούσε πάντα με ένα γλοιώδες ύφος συνενοχής.
Την ίδια κυνική τελετουργία την είδα στα πιο απίθανα μέρη. Είδα ανθρώπους υπεράνω κάθε υποψίας να γίνονται σκουπίδια, να σκύβουν και να φιλούν το χέρι που τους χαστούκισε. Ανθρώπους μεγάλης παιδείας (και εξουσίας) να χασκογελούν σε βλακώδη ανέκδοτα. Να λένε «ναι-ναι-ναι» σαν κατατονικοί - πηγαίνοντας πίσω μπρος το άσπρο τους κεφάλι. Στα μελιχρά, αχανή γραφεία των αφεντικών, στον ήλιο του απογεύματος (συνήθως με τα πόδια στο τραπέζι και με λυτά πουκάμισα), είδα πνευματικούς ανθρώπους να συγκατανεύουν στις πορνογραφικές περιγραφές, στις κακόγουστες πλάκες, στους γρυλισμούς του κάθε αφεντικού.
Κατάλαβα σιγά σιγά ότι αυτός είναι ο κανόνας στα «ανώτερα κλιμάκια». Κάτι σαν χορός θανάτου. Σαν ορμή θανάτου. Και ότι αυτό συμβαίνει επειδή η δημοσιογραφία στην Ελλάδα δεν είναι πια (ίσως πότε δεν ήταν) χώρος πνεύματος και υγείας, αλλά εξουσίας και διαπλοκής. Συνεπώς, οι άνθρωποι που τον «τρέχουν» αντιγράφουν τους αναβαθμούς κάθε άρρωστης εξουσιαστικής δομής π.χ. ενός διεφθαρμένου κράτους: μικρές λέρες καταχρώνται τον χώρο των αδύναμων και των αδιάφορων και η μεγαλύτερη λέρα καταχράται τον χώρο όλων. Γλώσσα, αλλά και τελική κατάληξη αυτής της συμπεριφοράς είναι η βία - μια βία που ακκίζεται, το γλεντάει, αφοδεύει επί δικαίων και αδίκων. Φαντάζομαι, έχετε δει το Σαλό του Παζολίνι.
Βλέποντας αυτή την εξαίρετα χορογραφημένη σκηνή του Πίντερ (όπου το μεγάλο τέρας παίζει με τα μικρότερα τέρατα όπως η ύαινα με τα μικρά της), με το ουίσκι, τα υποτιμητικά βλέμματα, τον στιγμιαίο εναγκαλισμό στη λάσπη της κοινής τους μοίρας αλλά και την ανάκληση στην τάξη με το μαστίγιο που έχουν μόνο οι αρχηγοί, αυτό το έργο μού έδειξε πόσο άρρωστες είναι οι δομές της εξουσίας - του κράτους και των εκδόσεων.
η λίστα
Ναι...μου το είπαν..
κάπου το είχα και εγώ κατά νου, αλλά οι ασχολίες δε με αφήναν να καταπιαστώ....
έτσι το blog αράχνιασε και οτι μου έκανε εντύπωση, θετική ή αρνητική, καταγραφόταν μόνο στο μυαλό...
Αμφιβάλλω, για το αν θα μπορέσω να επανορθώσω..
Ούτε και για την συνεπειά μου από τουδε και στο εξής μπορώ να εγγυηθώ.
Αυτά για εισαγωγή..
Φοβάμαι πώς είμαι και εγω στο δικό μου "Οχυρό" και πώς θα καταντήσω σαν τον ήρωα του Μπουζάτι, τον Ντρόγκο.
Να περιμένω μια ζωή, κάτι που μπορεί να μην έρθει, κάτι που ακόμα και αν έρθει εγώ μπορεί να μην είμαι σε θέση να το ζήσω..
Έτσι, είπα να κάνω το τέστ της λίστας
Στο γραφείο, στην τσάντα, μέσα σε βιβλία, στον σκουπιδοτενεκέ μου, στο ψυγείο, κάτω από τον καναπέ, πάντου και πάντα στη ζωή μου υπάρχει μια η λίστα.Την τελευταία την πέταξα σήμερα,το απόγευμα και δύο τρία πράγματα που είχαν μείνει ανεκπλήρωτα τα μετακίνησα, στο έταιρο "βασανάκι" μου, το ημερολογιο.Αυτό κάνω, γράφω για να έχω την απόλαυση να σβήνω. Υποχρεώσεις, deadlinesκαι αγγαρίες.
Και ότι μένει,,,καταγράφεται σε χαρτι επίσημο για να μου θυμίζει οτι άνθρωπος είμαι, δεν γίνεται όλα να είναι υπο έλεγχο. Πάντα κάτι πρέπει να μένει πίσω για να έχει νόημα η ζωή.
((Να πλατίασα πάλι.
Κακό το χούι.))
Έκανα λοιπόν το τέστ της λίστας.
Κάτσε κάτω και γράψε τι έχεις να κάνεις, πόσα πράγματα βαρετα, φορτικά, κοπιαστικά,χρονοβόρα,επίπονα...
Είμαι σίγουρη θα τα βρείς.
Τώρα όμως κάνε κάτι άλλο.
Κάτσε κάτω και γράψε τι έκανες, με κέφι, με χαρά, με όρεξη, με αγάπη, με γέλιο,με παρέα...
Θα βρείς...
Είμαι σίγουρη πώς θα τα βρείς.
Και αν η ζυγαριά ισορροπεί, να ξέρεις πώς είσαι σε καλό δρόμο.
Τον καιρό της απουσίας μου..
* Γέλασα με το έταιρον ήμισυ (είχα καιρό και θέλω πιο συχνά)
* Βρέθηκα με φίλους δίπλα σε ένα αναμμένο τζάκι
* Συζήτησα για μεταφυσικές ιστορίες, υπό το φως τον κεριών
* Έγινα πια επαγγελματίας, στα χαρτιά.
* Κουβέντιασα, σε μια βεράντα με θέα την Βουλή, για ένα ζευγάρι μιας άλλης εποχής
* Αγόρασα δύο τρία πράγματα ανοιξιάτικα
* Διάβασα ένα ωραίο βιβλίο (είχα καιρό και θέλω πιο συχνά)
* Πήρα αγάπη από την οικογένεια μου ( έτσι όπως την ορίζω εγώ και την οικογένεια και την αγάπη)
-----Δεν τηρώ χρονολογική σειρά
και έχω να περιμένω ακόμα
* ένα ταξίδι
* μια κουζίνα
* και την ηρωική έξοδο από το δικό μου "Οχυρό"
"Δεν πειράζει αν κάτι ξεχνώ, δεν πειράζει που όλα δεν είναι τέλεια, δεν πειράζει που κουράστηκα"
"Σημασία έχει που μπορώ να βλέπω, να μεγαλώνω, να συγκινούμαι και εστώ και την τελευταία στιγμή, με λίστα ή χωρίς οι προθεσμίες να μην λήγουν, χωρίς εμένα."
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)